1200 90

Писательница Татьяна Устинова: «Минчане – очень любознательные»

Писательница и телеведущая Татьяна Устинова, приехавшая на XXVII Минскую  международную  книжную выставку-ярмарку,  рассказала корреспонденту агентства «Минск-Новости» о своих впечатлениях о Минске и минчанах, магии белорусских картин и гипотетическом интервью с  Александром Лукашенко.

1 41—  Вы были в Минске пять лет назад. Как изменился город?

—  Первое, что бросилось в глаза, – все вокруг строится. Такого раньше не было. Это говорит о том, что Минск развивается. Погулять по минским улицам пока не было времени – наблюдаю из окон машины.

— Что связывает Вас с Беларусью?

— Самое сильное, что может быть, — детство. Вместе с родителями и сестрой мы много путешествовали по стране на машине. Кроме Минска, бывали в Бресте, Витебске, Гомеле. Мой отец работал инженером-испытателем, летал на самолетах, часто с командировками оказывался в белорусской столице. Тут появилось много знакомых. В Минске мне всегда было вкусно, солнечно и зелено. Настоящий центр притяжения для ребенка, знавшего, что в 1980-е за 100 км от Москвы такого разнообразия не найдешь.

— Вы много общаетесь с людьми, берете вдохновение из их историй. Чем удивляют белорусы? 

— Меня поразили ваши художники. К сожалению, не назову всех фамилий, но, когда я смотрю альбомы с картинами, то понимаю: эти творцы – воздух Беларуси. Как они чувствуют свою страну! Даже если на холсте изображена обычная, казалось бы, хатка, я понимаю, что она находится здесь, на вашей земле. Не в Сербии, Литве или на Смоленщине, а именно здесь.

2 1 3

— А минские читатели?

— Минчане очень любознательные. Это какая-то природная черта. Те, кого я видела на встрече накануне, в книжном, пришли не просто так, по-быстрому, за автографом, – они много читали. Им было интересно послушать. Они сами рассказывали истории. Было бы время – сидели бы и общались до сих пор. В Москве люди все время куда-то бегут – детей из садика забирать, лазанью в микроволновке разогревать, ипотеку оплачивать… А тут одна женщина, Алла, совершенно спокойно поведала мне о своем муже, военном, который всю жизнь мечтал попасть на концерт Depeche Mode. Но выехать куда-то, тем более в Америку, не было возможности. А тут – лотерея. Алла пошла, заполнила анкеты – и, представьте себе, выиграла! Счастливый муж, вернувшись с концерта, пожелал, чтобы и ее мечта сбылась – встретиться с Татьяной Устиновой. Так и произошло! Мы долго смеялись. А ведь этот случай – бери и включай в роман. Вообще, у нас с жителями Минска схожее чувство юмора.  А у меня такое убеждение: если мне и другому человеку смешно от одного и того же, то мы с ним одной крови.

— Многие знают вас как тележурналиста. С кем в нашей стране хотели бы сделать интервью?

С Александром Лукашенко, Президентом Республики Беларусь. Мне кажется, он очень интересный человек, с прекрасным чувством юмора. Но я поговорила бы с ним не как с политиком. Помню, как общалась с экс-главой Ингушетии Юнус-Беком Евкуровым, боевым генералом, просто о его жизни. Он рассказал, как его сватали, какая у него дочь и сыновья. Вспомнил даже смешной случай. Во время службы в Советской Армии никто, как выяснилось, не мог произнести его имя и фамилию, потому называли просто Юрием Борисовичем. Такие вот простые вещи, они любопытны.

3 1 1

— А о чем роман «Серьга Артемиды», который Вы презентуете на минской книжной выставке?

—  Это история о трех женщинах. О девушке, которая только поступает в театральный институт, ее сорокалетней маме, которая совершенно не понимает дочь, и бабушке, указывающей внучке, как надо жить. Они как-то справляются, пока не происходит слом. Как и в каждом моем романе. Они, кстати, потому и именуются детективными, хоть ими и не являются. Самая молодая героиня неожиданно становится свидетельницей убийства. И жизнь всех троих меняется. Вернее, ее приходится менять. В том числе – и отношение друг к другу.  Мне интересно было показать, что все часто складывается не так, как ты себе представляешь.

— Истории для ваших книг, кажется, не заканчиваются. Что сейчас больше всего вдохновляет?

— Как и раньше, люди. Судьбы и встречи — это неисчерпаемо. Я ведь много общаюсь с героями и в своей телевизионной программе, которой в марте будет уже пять лет. Представьте, мы записали 800 эфиров! Мне как писателю помогает то, что я всегда внимательно слушаю, когда мне что-то говорят.

— Что увезете с собой из Минска?

Книги. Подаренные и те, что сама купила – о белорусских замках и Полесье. Изумительные издания с красивыми рисунками и фотографиями. И, конечно же, детскую литературу.

Фото автора

Смотрите также:

Тишина должна быть в библиотеке! Что читают минчане и гости столицы.Тишина должна быть в библиотеке! Что читают минчане и гости столицы.
telegram
Yandex Zen logo
Goolge logo
ГІСТОРЫЯ АДНОЙ КАРЦІНЫ. «Пайшоў з жыцця з імем нашага песняра…». Апошні твор Барыса Аракчэева

Апошні твор жывапісца і педагога Барыса Аракчэева — «Янка Купала ў гады Вялікай Айчыннай вайны». Пасля ягонай смерці малодшая дачка — мастак, ілюстратар дзіцячых кніг, куратар Аксана Аракчэева ў 2014 годзе падарыла Дзяржаўнаму літаратурнаму музею Янкі Купалы карціну і два эскізы. Якую гісторыю скрывае ваеннае палатно з выявай беларускага песняра — у матэрыяле карэспандэнта агенцтва «Мінск-Навіны».

izobrazhenie viber 2024 11 27 11 53 29 896

Настаўнікі

Барыс Аракчэеў нарадзіўся ў Яраслаўлі, але сваё жыццё прысвяціў Мінску. Ён, пятнаццацігадовы юнак, сустрэў вайну ў роднай вёсцы Турбанава. Барыс — адзіны карміцель у сям’і. Бацькі не было ў жывых, маці — інвалід, два малодшыя браты і дзве сястры. Працаваў у калгасе, і ў канцы 1943 года дабіўся таго, каб яго прызвалі ў Чырвоную Армію. З Кірава ў 1944 годзе адправілі ў Беларусь. Служыў у Бабруйску, а пасля перамогі — чарцёжнікам аператыўнага ўпраўлення штаба Беларускай ваеннай акругі ў Мінску. У той жа час пачаў наведваць заняткі ў студыі Валянціна Волкава.

Аднойчы Барыс Аракчэеў пісаў эцюд у Цэнтральным дзіцячым парку імя Максіма Горкага. Да яго падыйшлі Валянцін Волкаў і Віталь Цвірка. Апошні сказаў: «Адзіны салдат піша, а мастакоў няма. Малайчына, паступай у вучэльню — дзверы адчынены». А яму яшчэ тры гады служыць…

Пасля дэмабілізацыі, восенню 1950 года, ён паступіў ў Мінскае мастацкае вучылішча (зараз — Мінскі дзяржаўны мастацткі каледж імя А. К. Глебава. — Прым. аўтара). Скончыў яго за тры гады — быў выдатнікам. Атрымаў вышэйшую адукацыю ў Мінскім тэатральна-мастацкім інстытуце (зараз — Беларуская дзяржаўная акадэмія мастацтваў. — Прым. аўтара), дзе ягонымі выкладчыкамі былі мастакі Віталь Цвірка і Валянцін Волкаў. Група будучых жывапісцаў была «шматгалосая». Разам з Барысам Аракчэевым вучыліся, стаўшыя пазней знакамітымі, нашы класікі — Леанід Шчамялёў, Віктар Грамыка, Мікалай Залозны, Аляксандр Сямілетаў…  На пленэрах Цвірка заўсёды казаў: «Самы галоўны наш настаўнік — прырода».

izobrazhenie viber 2024 11 27 11 56 38 755

Шмат палотнаў («На абпаленай зямлі», «Партызанская сям’я», «На заданне. Апошні наказ на дарогу») прысвечаны ваеннай тэме, бо юнацтва майстра прыпала на гады неверагодных выпрабаванняў. Адно з іх, знакавае, — «Янка Купала ў гады Вялікай Айчыннай вайны», над якім Б. Аракчэеў працаваў больш десяці гадоў.

— Мастак зрабіў два эскізы: у цёплай і халоднай колеравай гаме. У першым варыянце Янка Купала вельмі сумны, нягледзячы на вохрыстую, амаль сонечную палітру. Барыс Аракчэеў паказаў паэта ў вышыванцы, за яго спіной — савецкія войскі, якія адступаюць ад лініі фронту. На другім варыянце работы Купала больш бадзёры, з прыўзнятым настроем. Ён на сваім аўтамабілі праехаў убачыць наступленне савецкіх байцоў, — кажа вядучы навуковы супрацоўнік Дзяржаўнага літаратурнага музея Янкі Купалы Валянціна Ціханавецкая.

Апошні мазок

izobrazhenie viber 2024 11 27 11 53 26 726 1

У першай палове 1960-х Барысу Аракчэеву далі майстэрню. Мастацтвазнаўца Барыс Крэпак ў сваім матэрыяле, апублікаваным у кнізе «Барыс Аракчэеў. Бэз малюецца на шчасце», ўспамінае, што ў гэтым памяшканні яны за кубачкам гарбаты ці бакалам сухога віна шмат размаўлялі «пра час і пра сябе». Б. Крэпак піша: «Аднойчы ён раптам сказаў мне, што калі прыйдзе апошні час, то хацеў бы быць пахаваны менавіта ў Беларусі. Я тады замахаў рукамі: навошта такія журботныя думкі, калі ўсё жыццё наперадзе? А ён мякка ўсміхнуўся: «Ты занадта малады, каб гэта разумець. Жыццё — такая дзіўная штуковіна, калі не ведаеш, што з табой здарыцца заўтра».

Мне таксама пашчаслівілася пабываць у майстэрні, якая знаходзіцца на рагу вуліц Леніна і Інтэрнацыянальнай. На першым паверсе — адзін з самых знакамітых сталічных рэстаранаў, над вывеской якога — картуш з пажаданнем мінчанам Carpe diem («Лаві дзень»), а таксама мемарыльная дошка аўтарства скульптара і фатографа Яўгена Колчава. Від з вокнаў — цуд! Плошча Свабоды, Ратуша, вежы Свята-Духава кафедральнага сабора, гатэль «Еўропа»… Нездарма гэты жывапісны від стаў галоўным героем на палотнах «Вокны Мінска» мастачкі Аксаны Аракчэевай.

izobrazhenie viber 2024 11 27 11 56 39 300

izobrazhenie viber 2024 11 27 11 56 39 057

izobrazhenie viber 2024 11 27 11 53 34 591 1

Яна заварыла гарбату з мятай. У памяшканні цёпла і ўтульна (аж сыходзіць не хочацца!), на сценах — карціны, шмат кніг, эцюднік, на якім стаяла апошняя работа, і цікавыя рэчы, зробленыя рукамі яе таты. Напрыклад, вазы з карэйскай бярозы для пэндзлей, трохногі стул… Нібы дызайнер! А. Аракчэева захавала ўсё, што належыла мастаку. Рэчы ўсё памятаюць… Пад духмяную гарбату малодшая дачка падзялілася ўспамінамі.

— Тата даўно хацеў напісаць палотны, прысвечаныя Янке Купале. За дзесяць год да ставарэння твора ён рабіў эскізы. І вось гэты, у цёплай колеравай гаме, быў першым. Паглядзіце, які тут Купала… Не ў настроі. Ён прыехаў у Маскву як карэспандэнт. Праз пяць год тата вырашыў напісаць больш аптымістычнае палатно: як нашыя пайшлі ў наступ, — кажа А. Аракчэева.

У выніку Барыс Аракчэеў выбраў другі варыянт. Твор «Янка Купала ў гады Вялікай Айчыннай вайны» ён дапісваў да адкрыцця сумеснай з малодшай дачкой выставы «Усюды бачу моц жыцця. Янка Купала». Яе адкрыццё, як і планавалася, адбылося 22 сакавіка 2013 года. Але ўжо без мастака.

izobrazhenie viber 2024 11 27 11 56 39 657

А. Аракчэева добра памятае той жудасны вечар. Амаль па часах можа аднавіць яго.

— Была нядзеля, 10 сакавіка. Я пісала партрэт таты да нашай сумеснай выставы, а тата дапісваў карціну, прысвечаную беларускаму песняру. У 18:00 я скончыла працаваць над жывапісным палатном, а тата — над сваім. Мы ў аднолькавы час скончылі пісаць! Тата з мамай сабраліся ў краму — у суседні дом. Па ўспамінах мамы, ён апрануў куртку, абуўся. Паглядзеў яшчэ раз на работу, падыйшоў да яе і зрабіў адзін мазок. Быццам бы апошніІ бацькі пайшлі за прадуктамі. Яны заўсёды разам, усе 57 гадоў. А калі вярталіся, прыкладна ў 19 гадзін, тата ўпаў каля пад’езда — сэрца спынілася. Мой тата пайшоў з жыцця з імем нашага песняра. Гэта сімвалічна, — успамінае А. Аракчэева.

Зараз яна рыхтуе да выдання лісты Барыса Аракчэева да сваёй жонкі Галі, музы, як ён казаў.

Фото: архіў А. Аракчэевай і аўтара

Облачно и туманно будет в Беларуси 28 ноября

Облачная погода будет преобладать в республике 28 ноября, сообщает корреспондент агентства «Минск-Новости» со ссылкой на Белгидромет.

priroda pogoda gorod stolyarov 7 kopiya

По данным синоптиков, в четверг по стране сгустится слабый туман. Местами возможны небольшие кратковременные осадки в виде дождя и мокрого снега. На дорогах образуется гололедица.

Ветер ожидается южный, юго-западный, 4–9 м/с.

Температура воздуха ночью будет колебаться от –3 °С до +3 °С.

Днем столбики термометров в Гомеле покажут 0… +2 °C, в Могилёве и Витебске — +1… +3 °C, в Минске воздух прогреется до +4 °С, в Бресте и Гродно — до +6 °С.